برخی نکات مهم در موضوع حضانت فرزند
دریافت حضانت فرزند با بخشیدن مهریه
در برخی موارد، طلاق توافقی می‌تواند شامل توافقاتی در مورد حضانت فرزند و مهریه باشد. اما باید توجه داشت که در اکثر اوقات، این توافقات باید توسط دادگاه تأیید شوند تا اعتبار قانونی داشته باشند. به عبارت دیگر، اگر زوجان توافق کنند که با بخشیدن مهریه، حق حضانت فرزند به یکی از آنها واگذار شود، این توافق نیاز به تأیید دادگاه دارد تا اثر قانونی داشته باشد.
از آنجا که هر موقعیت طلاق ممکن است شرایط خاص خود را داشته باشد، توصیه می‌شود که هر زوجی که در حال طلاق هستند، با یک وکیل مشورت کنند تا بهترین راه حل برای شرایط خودشان را پیدا کنند و اطمینان حاصل کنند که تمامی توافقات به درستی و با رعایت قوانین مربوطه انجام شود.
تفاوت حضانت دائم فرزند پسر و دختر
تفاوت‌هایی که بین حضانت دائم فرزند پسر و دختر وجود دارد، در برخی از جوانب قانونی و اجتماعی ممکن است مشاهده شود. این تفاوت‌ها معمولاً به عواملی مانند سن، نیازهای روانی و فیزیکی مختلف در هر جنسیت، و نیز موازین فرهنگی و قوانین مربوطه برمی‌گردد. اما در اکثر موارد، تمرکز بر روی رفاه و منافع بهترین منافع فرزند در هر صورتی است و نه تنها بر اساس جنسیت آنها.
در مواردی که والدین توافق نمی‌کنند و قضایا به دادگاه مراجعه می‌کند، دادگاه معمولاً تصمیمات خود را با توجه به مصلحت فرزند و شرایط خاص موجود در هر مورد می‌گیرد. بنابراین، هر دو والدین باید به این نکته توجه داشته باشند که حضانت فرزندان بهترین منافع آنها را در نظر می‌گیرد و مصلحت آنها بر همیشه در اولویت است.
شرایط حضانت دائم و موقت فرزند
حضانت موقت و حضانت دائم دو مفهوم متفاوت هستند و در شرایط مختلف اعمال می‌شوند.
شرایط حضانت موقت فرزند:
- حضانت موقت زمانی اعمال می‌شود که والدین یا افراد مرتبط با حضانت فرزندان در اختلاف نظر باشند یا شرایط موقتی و پیچیده‌ای وجود داشته باشد که نیاز به تعیین تکلیف فوری دارد.
- دادگاه معمولاً در این شرایط، حضانت فرزند را به صورت موقت و به یکی از والدین یا شخص دیگری که صلاحیت مربوطه را دارد، واگذار می‌کند تا تا زمانی که موضوع به طور دقیق‌تر بررسی شود، فرزندان محترماً تحت نظر و مراقبت این فرد باشند.
شرایط حضانت دائم فرزند:
- حضانت دائم زمانی اعمال می‌شود که یکی از والدین یا شخص دیگری به طور دائمی و به عنوان ولی قانونی حضانت فرزند را بر عهده می‌گیرد.
- این اتفاق ممکن است به دلیل توافق صریح والدین یا به دلیل تصمیم دادگاه براساس مصلحت فرزند اتفاق بیافتد.
- حضانت دائم معمولاً به طور دائمی برای یکی از والدین یا شخص دیگری که صلاحیت مراقبت از فرزندان را دارد، واگذار می‌شود و نیازی به تغییرات متکرر در این خصوص نیست.
در هر دو موارد، مصلحت و رفاه فرزندان اولویت بالایی داده می‌شود و تصمیمات به منظور حفظ حقوق و آرامش آنها اتخاذ می‌شود.
حضانت فرزند پس از فوت یکی از والدین یا هر دو آنان
در صورت فوت یکی از والدین، حضانت فرزند به والد دیگر معمولاً منتقل می‌شود، مگر اینکه دادگاه تشخیص دهد که والد باقیمانده شایستگی و صلاحیت لازم برای حضانت را ندارد. در این صورت، حضانت ممکن است به یک ولی قانونی دیگر یا حتی به یک نفر غیر والدینی که صلاحیت و مناسبت‌های لازم را دارد، واگذار شود.
اگر هر دو والدین فوت کنند، حضانت فرزندان به جد پدری آنها منتقل می‌شود، مگر اینکه جد پدری نیز از دنیا رفته باشد. در این صورت، حضانت به خویشاوندی که نزدیک‌ترین وارث است، منتقل می‌شود. این خویشاوند ممکن است یک عمو یا عمه، مادربزرگ یا پدربزرگ، یا حتی یک خویشاوند نزدیک از خط دیگر خانواده باشد، به شرطی که دادگاه تشخیص دهد که این شخص صلاحیت و قابلیت لازم برای مراقبت از فرزندان را دارد.
در هر صورت، تصمیمات مربوط به حضانت پس از فوت والدین بر اساس مصلحت و رفاه فرزندان تصمیم گیری می‌شود و به دادگاه و مقامات قضایی وابسته است.
ملاقات والدین با فرزند پس از طلاق
در صورت جدایی یا طلاق والدین، حق ملاقات والد غیرحاضر در تربیت و پرورش فرزند با والدی که حضانت بر عهده‌اش است، وجود دارد. این حق توسط قوانین مدنی و خانواده تضمین شده است به منظور حفظ ارتباط فرزند با هر دو والد.
قانوناً، تعیین وقت و دفعات ملاقات بین والد غیرحاضر و فرزند به عهده دادگاه است و باید به نحوی انجام شود که مصلحت و رفاه روحی و روانی فرزند را حفظ کند. این ملاقات‌ها می‌توانند به صورت منظم و تعیین شده در قرارداد طلاق یا توافقی بین والدین یا توسط دادگاه صورت بگیرند.
یکی از نکات حائز اهمیت در این موضوع این است که والدی که حضانت فرزند را برعهده دارد، نمی‌تواند مانع ملاقات فرزند با والد دیگر شود، مگر اینکه دادگاه بر اساس دلایل موجه و مصلحت فرزند، تصمیم بگیرد که ملاقات می‌تواند به شکلی آسیب‌زایی برای فرزند باشد.
به طور کلی، هدف از این مقررات و قوانین، تأمین مصلحت و منافع جسمی و روحی فرزندان است تا آنها بتوانند بهترین شرایط رشد و تربیت را در دو محیط و با حضور هر دو والد تجربه کنند.