سرقت و قانون کپی رایت
بسیاری از هنرمندان از کپی رایت بی خبرند حتی هنگامی که پای اثر خودشان در میان باشد۔ لذا غالباً وقتی می فهمند که کپی رایت مانع می شود تصاویر هنرمند (یا شخص) دیگری رادر اثر خود بیاورند تعجب می کنند۔ صاحبان هنرهای تجسمی دست کم در مقایسه با مؤلفان متون که سرقت ادبی در نظرشان کفراست . بی محابا از آثار هنرمندان دیگر وام گیری و تقلید می کنند۔
شاید عاملی که آنها را در کار راسخ ترمی کند سنت دیرینه ای است که این هنرمندان همواره آثار هنرمندان متقدم را به عاریت گرفته و از آنها گرده برداری و تقلید کرده اند تا قدرت طراحی و نقاشی خود را پرورش دهند.
اثر دیه گو رودریگس دسیلوایی ولاسکس” آۍو همچنین مونالیزای سبیل گنده اثر مارسل دوشان، گرده برداری گستاخانه ای از تابلو لئوناردو داوینچی است.
تمام آثار فوق به دلیل نقض کپی رایت ممکن بود آماج حمله قرار گیرد، اما تنها یک چیز نجات شان داد. مطابق هر یک از قوانین کپی رایت، آثار مقدم بر آنها از مدت ها پیش بر عموم شناخته شده بود۔ اما در اواخر قرن حاضر مسائل مربوط به کپی رایت هنرهای تجسمی در میان این هنرمندان اهمیت یافته است، و این به سبب ادغام هنرهای زيبا با فرهنگ عامه است.
می دانیم که در فرهنگ عامه هنرمندان با طرح و نقشه ی قبلی، و البته با اغراض گوناگون تصاویر مشمول کپی رایت را در آثار خود می گنجانند۔ این آثار گستره ی بزرگی را شامل می شود: از کُلاژهایی که هنرمندان برای خلق کارهای جدید،آثار مشمول کپی رایت را با تصاویر و تکنیک های دیگر درهم می آمیزند، تا کارهای هنرمندانی همچون روی زیباشتاخت لیختنشتاین یا اندی وارهول که تصاویر شخصیت های مشمول کپی رایت (مثلاً میکی ماوس) را اقتباس می کنند.
و از سوی دیگر، کارهایی که عکس های مشابه عکس های مشمول کپی رایت هستند، مثل عکس های شری لوین که از عکس های ادوارد وستون نودز” اقتباس شده و چنان به آنها شبیه اند که شخص نا کارآزموده نمی تواند با چشم عکس اصلی را از عکس نسخه ی لوین تشخیص دهد۔ (در آثار هنری نمادها و کلمات را نیز اقتباس می کنند، یعنی کلمه ها و شعارهایی که معرف شرکت های تجاری هستند و تحت حمایت قانون نام های تجاری اند۔ به هر حال،اگر هنرمندان از نام های تجاری معروف استفاده کنند تابع قوانین حقوقی دیگری است که در اینجا به آن نمی پردازیم۔) منشاء کپی رایت برای فهمیدن مسائل کپی رایت که هنرمندان در سرقت کارهای دیگران با آنها مواجه می شوند، ابتدا باید چندقانون اصلی کپی رایت را بشناسیم حقوق کپی رایت را در هر کشور قوانین آن کشور تعیین می کند صرف نظر از این که نویسنده چه ملیتی دارد و یا کتاب نخستین بار در کدام کشور نوشته و منتشر شده است.
برای مثال قوانین کپی رایتِ حاکم بر اثر نویسنده ای انگلیسی که در ایالات متحده به سر می برد از سوی قوانین آمریکا تعیین می شود، همچنین بر آثاری که در انگلستان و فرانسه نوشته می شود. قوانین انگلستان و فرانسه حاکم است.
مجوز کپی رایت در آمریکا براساس قانون اساسی صادر می شود که اختیار صدور قوانین ایالتی کپی رایت (و حقوق انحصاری) را با هدفي «ارتقاء کیفیت دانش و هنرهای مفید» برعهده دارد۔ کلمه ی علم را در معنای گسترده و براساس ریشه ی لغوی آن، چنان تفسیر کرده اند که هنرهای بصری را نیز شامل شود.
براساس قانون کپی رایت ایالات متحده برای کسب حتي کپی رایت نام نویسی الزامی نیست.
حق کپی رایت در مورد اصل آثار تألیفی درست از همان لحظه ای پدید می آید.
اگر هنرمندی مایل بود تا اثر مشمول کپی Sab هنرمند دیگری را در اثر جدید یا «اقتباسی» خود بگنجاند، فرد صاحب کپی رایت کلا برای نظارت بر نحوه ی اجرای این امر حق قانونی دارد؛ و چنانچه هنرمند نخست لازم بداند شرط صدور مجوز استفاده از اثر خود را پرداخت مبلغی قرار می دهد.
اگر هنرمند نخست اجازه (یا مجوز) خلق اثری اقتباسی را بدهد، مثلاً چنانچه اجازه دهد اثرش را به عنوان بخشی از کلاژ یا نقاشي دیگری بازآفرینی کنند و یا آنکه براساس نقاشی اش روایتِ تصویری بلندی okt sil هنرمند دوم در مورد هر چیز اصیلی که برای خلق اثر جدید اضافه کند حق کپی رایت به دست می اورد، اما در مورد اثر اصلی به او حق مستقلی داده نمی شود. بنابر اصطلاحات کپی رایت، هنرمندی که اثر هنرمند دیگری را استفاده می کند تا اثر جدیدی بیافریند در واقع «اثری اقتباسی» خلق می کند و صاحب اثر اصلي دارای حق کپی رایت به طور کلی حق دارد تصمیم بگیرد که اجازه ی خلق آثار اقتباسی را به دیگران بدهد یا ندهد.