قانون حاکم بر قرارداد
قوانین و مقررات حاکم بر رابطه حقوقی طرفین، اصولاً اولویت بالاتری نسبت به متن قرارداد دارند. این قوانین و مقررات ممکن است شامل قوانین کاری، قوانین مالیاتی، قوانین مربوط به ملکیت و سایر قوانین مرتبط با موضوع قرارداد باشند.
اگر متن قرارداد با قوانین و مقررات حاکم بر رابطه حقوقی طرفین تطابق نداشته باشد، ممکن است منجر به ابطال یا بی اثر شدن قرارداد شود. بنابراین، تنظیم قرارداد با رعایت قوانین و مقررات مربوط، از اهمیت بالایی برخوردار است و به طرفین کمک میکند تا از مواجهه با مشکلات حقوقی و ابطال قرارداد جلوگیری کنند.
در مورد قراردادهای پیش فروش آپارتمان، اطمینان از اینکه متن قرارداد با قوانین و مقررات مربوطه هماهنگ باشد، بسیار اساسی است تا از مشکلات حقوقی و مالی در آینده جلوگیری شود.
اطلاعات صحیح و کامل از قوانین حاکم بر موضوع قرارداد، به شما امکان میدهد تا در تدوین و انعقاد قراردادها از حقوق و تعهدات خود به درستی آگاهی داشته باشید. به عنوان مثال، اگر قانون یک کشور بر عهده گرفتن تعهد خاصی را به یکی از طرفین قرارداد واگذار کند، شما با مطالعه و آگاهی از این قانون میتوانید در قرارداد خود این نکته را در نظر بگیرید و مراتب را مشخص کنید.
از طرف دیگر، اگر بر عهده گرفتن یک تعهد خاص به شما مشکلی ایجاد کند یا با سیاستها یا استراتژیهای شما منافات داشته باشد، مطالعه قوانین مربوطه به شما اجازه میدهد تا این تعهد را اسقاط کنید یا به عهده طرف مقابل بگذارید.
بنابراین، داشتن اطلاعات کافی از قوانین و مقررات مربوط به حوزهای که در آن قرارداد تنظیم میشود، از اهمیت بسیاری برخوردار است و میتواند به شما در تصمیمگیریهای حقوقی و قانونی کمک زیادی کند.
امضاء قراردادی که خلاف قانون آمره باشد، باطل و غیرقابل اجرا است. بنابراین، امضای چنین قراردادی ممکن است به ظاهر به شما امتیازی به نظر برسد، اما در عمل آن توافق باطل است و ممکن است منجر به مشکلات و عواقب حقوقی جدی برای شما شود.
استفاده از شرایطی مانند سلب حقوق قانونی اشخاص، تعیین تعهدات خارج از حد مجاز، یا قرار دادن شرایطی که با قوانین و مقررات مخالفت دارند، از جمله مواردی است که باعث ابطال قرارداد میشوند. در واقع، هرگونه شرط یا تعهدی که با قوانین و مقررات حاکم بر موضوع قرارداد منافات داشته باشد، میتواند باطلیت و ابطال قرارداد را به همراه داشته باشد.
بنابراین، قبل از امضای هر گونه قرارداد، اهمیت دارد که به دقت قوانین و مقررات مربوطه را بررسی کنید و از توافقاتی که ممکن است با آنها در تضاد باشید، خودداری کنید. همچنین، بهتر است در صورت تردید، با یک وکیل متخصص مشورت کنید تا از رعایت حقوقی قرارداد اطمینان حاصل کنید.
عرف ها
عرفها نقش مهمی در تفسیر و اجرای قراردادها دارند. عرفها به عنوان مجموعهای از رفتارها، تعهدات، و توافقاتی که در جامعه مورد قبول و عمومیت قرار گرفتهاند، از اهمیت بسزایی برخوردارند و میتوانند در تفسیر و اجرای قراردادها تأثیرگذار باشند.
مثالی که ذکر کردید نشان میدهد که در برخی حوزهها، مثل معاملات ملکی، عرفها و عادات خاصی وجود دارند که از آنها در قراردادها بهرهگیری میشود. برای مثال، در قرارداد خرید یا فروش آپارتمان، عرف مرسوم ممکن است مشخص کند که در صورت کمتر بودن متراژ واقعی نسبت به متراژی که در قرارداد ذکر شده، خریدار حق کسری از ثمن را داشته باشد. این موارد به عنوان عادتها و توافقاتی که در جامعه به عنوان معیارهای رفتاری و تعهدات مورد انتظار قرار گرفتهاند، در تفسیر و اجرای قراردادها تأثیرگذار هستند.
به همین دلیل، شناخت و درک عرفهای مرسوم در جامعه و حوزههای خاص میتواند به شما کمک کند تا قراردادهایی را منعقد کنید که با نیازها و توقعات افراد واقعی در جامعه همخوانی داشته باشند و به نتیجهگیری بهتری منجر شوند.
بنای قرارداد
بنای قرارداد به اصول و توافقاتی که طرفین قرارداد بین خود تشکیل میدهند، استوار است. این اصول و توافقات میتوانند بر اساس عرف، معمولات جامعه، و نیازهای ویژهای که در موقعیت خاصی وجود دارند، شکل گیرد.
در مواردی مانند ازدواج، اطلاعاتی مانند دوشیزه بودن و معتاد نبودن معمولاً به عنوان بخشی از اصول بنایی قرارداد محسوب میشوند، حتی اگر به صورت صریح در متن قرارداد ذکر نشوند. این اطلاعات به عنوان بخشی از اصول و ارزشهای اجتماعی و فرهنگی جامعه، در تعیین شکل و مضمون قراردادهای ازدواج تأثیرگذار هستند.
همچنین، در قراردادهای مشارکت در ساخت و ساز، ممکن است توافقاتی از قبیل منع حق فروش مالک نسبت به زمین به عنوان بخشی از اصول بنایی قرارداد بدون اشاره مستقیم در متن قرارداد در نظر گرفته شوند. این نکات، به عنوان اصولی که طرفین قرارداد میپذیرند و بر اساس آنها قرارداد را منعقد میکنند، مهم و حیاتی هستند و میتوانند تأثیر مستقیمی در تعهدات و اجرای قرارداد داشته باشند.
بار اثبات در قرارداد
مفهوم بار اثبات در قراردادها میتواند موضوع مهمی باشد که میتواند در تفسیر و اجرای قرارداد تأثیرگذار باشد. اصطلاح “بار اثبات” به معنی تکلیف طرفی است که باید اثبات کند که یک حقیقت یا تعهدی صورت گرفته است.
طبق قوانین عمومی، بار اثبات معمولاً به عهدهٔ مدعی است، یعنی طرفی که ادعا میکند که تعهدی یا واقعهای رخ داده است باید اثبات این ادعا را ارائه کند. اما در برخی قراردادها، ممکن است طرفین به طور صریح توافق کنند که بار اثبات را به طرف دیگر منتقل کنند یا مرزهای این بار اثبات را تعیین کنند.
این توافقات میتوانند شامل مواردی مانند:
- تعیین کردن کدام طرف باید اثبات کند وقوع یک واقعه یا تعهد.
- معرفی اطلاعات یا مستندات خاصی که باید برای اثبات واقعه یا تعهد استفاده شود.
- تعیین شرایط خاصی که وقتی فراهم شوند، بار اثبات از طرف خاصی به طرف دیگر منتقل میشود.
به عنوان مثال، در قراردادهای بیمه، ممکن است تعیین شود که بار اثبات وقوع حادثه و خسارت بر عهده بیمه گذار است، در حالی که در برخی قراردادهای خرید و فروش، بار اثبات انتقال مالکیت یک مال به خریدار ممکن است بر عهده فروشنده باشد.
قراردادها میتوانند شرایط خاصی را در مورد بار اثبات معین کنند که باعث تعیین وضعیت و مسئولیت طرفین میشوند. این امر میتواند در جلوگیری از ابهامات و اختلافات در آینده مؤثر باشد.
در مورد تحویل جنس، طبق قوانین عمومی، بار اثبات تحویل جنس با فروشنده است، اما طرفین میتوانند در قرارداد خود توافق کنند که این بار اثبات را به خریدار منتقل کنند و شرایط خاصی برای اثبات تحویل جنس تعیین کنند. این شرایط میتوانند شامل الزام خریدار به ارائه مستندات یا شواهد مربوط به تحویل جنس باشند.
در مورد سفتهها و چکهای ضمانت حسن انجام کار نیز، میتوان در قرارداد توافق کرد که بار اثبات نقض تعهدات بر عهده فرد متعهد است و شرایط خاصی برای اثبات این موضوع تعیین شود. به عنوان مثال، ممکن است در قرارداد ذکر شود که کارفرما میتواند برای اجرای سفته، الزامات محدودیت و اثباتهای خاصی را ارائه کند که کارمند باید آنها را برآورده کند تا از مطالبه سفته جلوگیری شود.
در هر صورت، توافقات صریح و دقیق در قراردادها میتوانند به وضوح مسئولیتها و حقوق طرفین را مشخص کنند و از ابهامات و اختلافات در آینده جلوگیری کنند.
توافقات صریح و دقیق در قراردادها میتوانند بار اثبات را تغییر دهند. در این حالت، اگر در قرارداد مشارکت در ساخت ذکر شود که “سازنده مکلف به تامین ۱۰ پارکینگ است”، بار اثبات بر عهده سازنده است که باید به اثبات این موضوع بپردازد. به عبارت دیگر، در صورت عدم تامین ۱۰ پارکینگ، سازنده باید اثبات کند که این امکان به دلیل عواملی خارج از کنترل او بوده و اقدامات لازم را انجام داده است.
به این ترتیب، با توافق صریح در قرارداد، مسئولیت و بار اثبات میتواند به طرف دیگر منتقل شود و به این ترتیب وضعیت حقوقی و مسئولیتهای طرفین مشخص میشود. این نکته میتواند از ابهامات و اختلافات در آینده جلوگیری کند و به اجرای قرارداد کمک کند.
ادله اثبات در قرارداد
ادله اثباتی در قانون معمولاً تعیین میکنند که چگونه و با چه وسیلههایی میتوان یک عمل یا واقعه حقوقی را اثبات کرد. در بسیاری از حالات، قانون به شاهدان، سندها یا مدارک خاص ارجاع میدهد که برای اثبات یک موضوع مورد استفاده قرار میگیرند.
با این حال، در قراردادها، طرفین میتوانند به طور مشترک تعیین کنند که چگونه میخواهند اطلاعات را ارسال، دریافت و ثبت کنند. به عنوان مثال، در یک قرارداد، میتوانند توافق کنند که ارسال اطلاعات از طریق ایمیل یا پیامک به عنوان دلیل اثباتی معتبر برای مطلع شدن طرف مقابل تلقی شود.