خود داری از کمک کردن به مصدومین
در بعضی مواقع ممکن است پیش بیاید که فردی دچار حادثه یا در موقعیت اضطراری قرار گیرد و در آن شرایط از افراد دیگر تقاضای کمک کند تا به فرد کمک کنند در این موقع و مواقع قانونگذار تدابیری اندیشیده و قانون خودداری از کمک به مصدومین را تصویب کرده است و در این زمینه قانون گذاری شده است . باید توجه داشت که در بحث خودداری از کمک به مصدومین شرایطی لازم است:
یکی از شرایط مهم و اساسی این است که برای فرد کمک کننده خطر و آسیب پیش نیاید یعنی وقتی که از فرد تقاضای کمک میشود برای خود فرد خطر و آسیب نداشته باشد و مشکلی پیش نیاید پس کمک کردن نباید خطری برای خود شخص و یا دیگری داشته باشد.
شرط بعدی این است که از طرف فرد محتاج به کمک، تقاضای کمک شده باشد یعنی فرد تقاضای کمک کرده باشد تا آن فرد ملزم به کمک شود.
شرایط کمک به مصدومین برای افرادی که حرفه خاص دارند (افراد صاحب حرفه):
در مورد خودداری به کمک به مصدومین در بالا توضیحاتی داده شد حال می خواهیم ببینیم افرادی که حرفه های خاص یا صاحب حرفه هستند چه ویژگی هایی در بحث کمک به مصدومین داردند؟ به عنوان مثال افرادی مثل پزشکان که حرفه خاص دارد و وظیفه کمک به افراد را دارند این افراد اگر در کمک رسانی کم کاری کرده و خود داری کنند از کمک به مصدومین مرتکب جرم شده و مجازات شدید تری خواهند داشت. یعنی قانونگذار مجازات این افراد را با توجه به شغل و حرفه شان تشدید کرده است .
نکته حائز اهمیت این است که علاوه بر این اشخاص اگر موسسات و درمانگاه ها و مراکز درمانی از پذیرش افراد مصدوم خودداری کنند واینکه این موسسات چه به صورت دولتی باشند یا خصوصی در این صورت به حداکثر مجازات محکوم خواهند شد.
به عبارت دیگر هرگاه فردی به موجب قانون یا بنا بر وظیفه قانونی از کمک به مصدومین سرباز زند ،به مجازات حبس محکوم خواهد شد،میزان حبس از شش ماه تا سه سال می باشد.
مواد مرتبط:
قانون مجازات خودداری از کمک به مصدومین و رفع مخاطرات جانی
مصوب 5/3/1354
ماده واحده –
1- هرکس شخص یا اشخاصی را در معرض خطر جانی مشاهده کند و بتواند با اقدام فوری خود یا کمک طلبیدن از دیگران یا اعلام فوری به‌مراجع یا مقامات صلاحیتدار از وقوع خطر یا تشدید نتیجه آن جلوگیری کند بدون اینکه با این اقدام خطری متوجه خود خود او یا دیگران شود و با‌وجود استمداد یا دلالت اوضاع و احوال بر ضرورت کمک از اقدام به
این امر خودداری نماید. به حبس جنحه‌ای تا یک سال و یا جزای نقدی تا پنجاه‌هزار ریال محکوم خواهد شد. در این مورد اگر مرتکب از کسانی باشد که به اقتضای حرفه خود می‌توانسته کمک مؤثری بنماید به حبس جنحه‌ای از سه‌ماه تا دو سال یا جزای نقدی از ده هزار ریال تا یکصد هزار ریال محکوم خواهد شد. مسئولان مراکز درمانی اعم از دولتی یا خصوصی که از پذیرفتن‌شخص آسیب‌دیده و اقدام به درمان او یا کمکهای اولیه امتناع نمایند به حداکثر مجازات ذکر شده محکوم می‌شوند. نحوه تأمین هزینه درمان این قبیل بیماران و سایر مسائل مربوط به موجب آیین‌نامه‌ای است که به تصویب هیأت وزیران خواهد رسید.
2 – هرگاه کسانی که حسب وظیفه یا قانون مکلفند به اشخاص آسیب‌دیده یا اشخاصی که در معرض خطر جانی قرار دارند کمک نمایند از اقدام‌لازم و کمک به آنها خودداری کنند، به حبس جنحه‌ای از شش ماه تا سه سال محکوم خواهند شد .
3 – دولت مکلف است در شهرها و راهها به تناسب احتیاج مراکز درمان فوری (اورژانس) و وسایل انتقال مصدومین و بیماران که احتیاج به کمک‌فوری دارند ایجاد و فراهم نماید .
4 – مأمورین انتظامی نباید متعرض کسانی که خود متهم نبوده و اشخاص آسیب‌دیده را به مراجع انتظامی یا مراکز درمانی می‌رسانند بشوند . قانون فوق مشتمل بر یک ماده پس از تصویب مجلس شورای ملی در جلسه روز سه‌شنبه 16 اردیبهشت ماه 1354 در جلسه روز دوشنبه پنجم‌خرداد ماه یک هزار و سیصد و پنجاه و چهار شمسی به تصویب مجلس سنا رسید.
رییس مجلس سنا- جعفر شریف‌امامی